Meta stacja żwir: Santa Vall Gravel Race 2025

W dniach 15 i 16 lutego 2025 roku Sant Gregori – zaledwie kilka kilometrów od katalońskiej rowerowej stolicy Girona – ponownie stało się centrum gravelowego świata, gdy odbył się tam jeden z najważniejszych gravelowych festiwali w Hiszpanii, La Santa Vall. Pośród zakurzonych ścieżek, stromych podjazdów i epickich krajobrazów zgromadziło się ponad 500 zawodniczek i zawodników z całego świata, aby na technicznie wymagającej trasie wycisnąć z siebie wszystkie siły. Dwie gravelowe etapy, które wymagają wszystkiego – kondycji, techniki i grubej skóry.

A Bikeboard był w samym sercu wydarzeń. NoPain został niemal bezpośrednio z Castelli SOG Team Party posadzony na rower – bez większego przygotowania, ale z jasnym zadaniem: Bezkompromisowo opisać, jak naprawdę wygląda świat gravelowych profesjonalistów, ambitnych amatorów i żądnych przygód entuzjastów. Bez filtra – tylko czysty kurz, pot i nieustanna walka o powietrze w płucach i opony.

Między profesjonalnie zorganizowanym wyścigiem gravelowym a (odczuwalnie unsupported) 70-kilometrowym gravelowym TT czasem dzielą tylko dwie przebite dętki – jak mogłem się przekonać na własnej skórze podczas pierwszego etapu.

A wszystko zaczęło się tak gładko: Rejestracja online i opłata startowa przebiegły dzięki wielojęzycznemu opisowi Santa Vall zaskakująco sprawnie jak na "hiszpańskie warunki". Również zasady i tryby wyścigu były od razu zrozumiałe.

Organizator Klassmark regularnie informował uczestników o istotnych szczegółach za pośrednictwem e-maili, a na stronie internetowej oprócz standardowych zasad i zrzeczenia się odpowiedzialności dostępne było nawet aktualne wideo z briefingiem. W filmie wyjaśniono przebieg wydarzeń bezpośrednio na trasie oraz w obszarze startu/mety – włącznie z jasnymi wskazówkami dotyczącymi potencjalnych zagrożeń. Lepiej być nie może.

Trasa była ustalona już kilka tygodni przed startem, a pliki GPS można było pobrać we wszystkich możliwych formatach.

Najpóźniej po obejrzeniu wideo wyjaśniającego byłem zadowolony, że jestem zaznajomiony z funkcjami nawigacyjnymi mojego Garmin Edge 130 oraz z importem tras za pośrednictwem Komoot i Garmin Connect. Ponieważ, jak organizator wyraźnie zaznaczył, mimo licznych stewardów na trasie, niebieskich strzałek w kluczowych punktach i strzałek kredowych na żwirowych odcinkach, podczas wyścigu bez samodzielnej nawigacji niewiele da się zrobić. Szczególnie w deszczu sytuacja szybko staje się trudna. Przebieg trasy jest po prostu zbyt zawiły - z drogami towarzyszącymi, mostami nad i pod trasą, a także licznymi wąskimi singletrackami.

Poza tym nie chciano szpecić lasów jednorazowymi taśmami odgradzającymi. W końcu zrównoważony rozwój, obok radości z jazdy po szutrze i wyścigu, jest na szczycie priorytetów - nie tylko na Santa Vall, ale także na innych wydarzeniach Klassmark, takich jak Trakka.

Aby sprostać tym wymaganiom, beztroskie wyrzucanie śmieci poza wyznaczonymi obszarami wzdłuż trasy jest surowo karane - od kar czasowych po wykluczenie z wyścigu. Dlatego wszyscy uczestnicy muszą oznaczyć swoje batony i żele swoim numerem startowym. Markery do tego celu są dostępne w wystarczającej ilości na starcie/mecie oraz na punktach odżywczych.

Również w innych aspektach rezygnuje się z jednorazowego plastiku: Na punktach odżywczych nie ma plastikowych kubków ani butelek jednorazowych. Zamiast tego na mecie - po okazaniu opaski uczestnika - otrzymuje się świeży papierowy kubek na napoje, drewniane sztućce oraz wielokrotnego użytku plastikową miskę.

Start odbywa się w odstępach: najpierw kobiety, potem mężczyźni – w każdym przypadku prowadzeni przez zawodowców, za którymi podążają otwarte klasy amatorskie. Podczas gdy rzeczywiste miejsce startowe pierwszego dnia zależy od zdrowej samooceny, przydział do bloku startowego na drugi etap jest ustalany na podstawie czasu ukończenia z dnia poprzedniego.

Ja startowałem w oba dni z końca – ale dlaczego właściwie? Słaby w klatce piersiowej, za mało siły czy po prostu zapomniałem, jak jeździć po szutrze? Tak, po trochu wszystkiego. A jakby tego było mało, doszły jeszcze problemy techniczne – ironicznie, wyścig wygrał Magnus Bak Klaris na niemal identycznym Factor Ostro Gravel, i to w imponującym stylu.

Po starcie wszystko początkowo szło jak po maśle: z odpowiednią dawką ryzyka przesuwałem się na pierwszych sześciu kilometrach do środka stawki. Jednak na dziewiątym kilometrze – po pierwszym zjeździe – euforia zniknęła szybciej niż powietrze z opon: przebicia z przodu i z tyłu, dziura z tyłu.

Skróćmy to: Zamontowane opony Goodyear Connector Ultimate TLR w rozmiarze 40C toczyły się gładko i szybko na asfalcie i szutrze, ale oferowały zbyt małą ochronę przed przebiciami, aby moje umiejętności zjazdowe mogły pozostać bez szwanku. Dokładna przyczyna pozostała zagadką, ale mleczko tubeless konsekwentnie odmawiało uszczelnienia, podczas gdy powietrze uchodziło szybciej, niż można było to zauważyć.

Dodatkowo opona była tak mocno osadzona w obręczach, że nawet duże łyżki do opon nie dawały rady. Przywieziona ultralekka dętka zapasowa również nie przetrwała brutalnej próby montażu – całkowite zniszczenie na miejscu.

Gdy w końcu wyprzedził mnie motocykl zamykający wyścig, a ostatni uczestnik dawno zniknął, pojawiła się pierwsza frustracja. Od „Jedź szybko“ do „Zostań ostatni“ w mniej niż dziesięciu kilometrach – pięknie.

Tuż przed tym, jak chciałem wezwać taksówkę, na szczęście pojawiło się trzech hiszpańskich rowerzystów, którzy zaoferowali swoją pomoc i wyciągnęli z bagażu trekkingową dętkę z zaworem Dunlopa (?). Pasowała, wcisnąłem im pięć euro do ręki, a wspólnie umieściliśmy Amerykanina w łożysku obręczy.

Jednak ledwo chciałem jechać dalej, nie mogłem uwierzyć własnym oczom: teraz także przednia opona była płaska jak naleśnik. Następny pomocny Hiszpan musiał poświęcić swoją zapasową dętkę. Tym razem położyłem nawet dziesięć euro na stole - nie całkiem dobrowolnie, bo pięcioeurówki się skończyły. Poza tym zauważyłem, że w mojej kasie zostało tylko pięćdziesiąt euro. Kolejna awaria byłaby zatem naprawdę kosztowna.

Na szczęście tym razem wszystko pozostało szczelne. Uścisnęliśmy sobie dłonie, wymieniliśmy uprzejme zwroty, a trzej Hiszpanie podążali za mną jeszcze przez kilka minut - prawdopodobnie w nadziei, że trzeci z nich jednak zrobi interes życia. Nic z tego.

Po przerwaniu wyścigu na 9. kilometrze rozpoczął się 71-kilometrowy gravelowy indywidualny wyścig na czas. Mój jedyny przeciwnik: limit czasu do punktu żywieniowego. Mój najwierniejszy towarzysz: Garmin Edge 130 z wirtualnym partnerem, zaprogramowanym na czas końcowy.

Przynajmniej jako samotnik zacząłem postrzegać trasę i otoczenie zupełnie inaczej. Żadnego stresu związanego z pościgiem za tylnym kołem, żadnego tłoku w grupetto, tylko krajobraz, żwir i monotonne brzęczenie łańcucha.

Większość osób obsługujących trasę nadal trwała na swoich stanowiskach, rzadko rozmieszczone niebieskie strzałki były dobrze widoczne, a dzięki wyświetlanej trasie Garmina udało się pokonać trasę bez większych pomyłek - nawet dla kogoś takiego jak ja, kto zazwyczaj regularnie się gubi. Po około godzinie dogoniłem nawet samochód zamykający wyścig, a po kolejnej godzinie dotarłem do punktu żywieniowego w ostatniej chwili - siedem minut przed limitem czasu.

Od tego momentu wszystko szło zaskakująco dobrze: Pewny marsz do mety, z solidnym tempem i tylko drobnymi problemami - trochę utraty powietrza tutaj, spadek łańcucha tam i kilka drobnych pomyłek przy hamowaniu. Ale co najważniejsze: żadnego upadku!

Trasa była niesamowita. Perfekcyjna mieszanka płaskich i pagórkowatych żwirowych dróg, częściowo stromych podjazdów offroadowych, technicznie wymagających singletracków i minimalnego udziału asfaltu - dokładnie tak, jak tego oczekuje fan jazdy gravelowej.

Większość niebezpiecznych miejsc była dobrze oznaczona, jednak mimo to okazały się one pechowe dla niektórych zawodników. Można było zobaczyć sporo uszkodzonych rowerów, a także karetka miała co robić. Zawodnicy wokół mnie zachowywali się sportowo i fair. Jednak nikt nie dawał nic za darmo, nawet na dalszych pozycjach. Możliwości wyprzedzania? Brak. Jazda w cieniu aerodynamicznym? Jeśli w ogóle, to tylko przy maksymalnym wysiłku. Czuło się, jakby to był prawdziwy wyścig gravelowy na poziomie profesjonalnym, tylko w zwolnionym tempie. Najpóźniej, gdy spojrzałem na listę wyników, zdałem sobie sprawę, jak ogromna była różnica nawet w porównaniu do najszybszych amatorów - nie wspominając już o profesjonalistach gravelowych.

Pierwszy etap najlepiej przemilczeć. Na pokonanie 114,5 kilometra drugiego etapu potrzebowałem 04:44:43 godziny. Zwycięzca dotarł na metę jako solista już po 03:17:46 godziny - ze średnią prędkością offroadową wynoszącą 34,74 km/h. Niesamowite.

Nawet jeśli tutaj nie trzeba (ani nie powinno się) rywalizować z profesjonalistami czy szybkimi amatorami, start w Santa Vall jest zdecydowanie wart uwagi dla każdego fana graveli. W otwartej kategorii La Santa Vall prezentuje się jako niezwykle sympatyczne i jednocześnie profesjonalnie zorganizowane wydarzenie, które osobiście sklasyfikowałbym gdzieś pomiędzy wyścigiem gravelowym a maratonem.

Wydarzenie to oferuje również idealne warunki na prowadzone przejażdżki lub szybkie grupowe wyjazdy. Atmosfera na trasie jest luźna, a od startu do mety uczestnicy są rozpieszczani pod każdym względem.

Oprócz kompleksowego wyżywienia dostępna jest świeżo parzona kawa z ekspresu ciśnieniowego, bezpłatny serwis techniczny, parkingi bezpośrednio przy starcie obok stadionu piłkarskiego, przestronne toalety i prysznice, pięć stanowisk do mycia rowerów i wiele więcej.

Wniosek: Niezależnie od tego, czy jesteś ambitnym zawodnikiem, czy zrelaksowanym miłośnikiem gravelu – na Santa Vall każdy znajdzie coś dla siebie.

La Santa Vall ponownie udowodniła, dlaczego Girona jest uznawana za nieoficjalną światową stolicę kolarstwa gravelowego. Wymagające trasy, zapierające dech w piersiach krajobrazy i wspaniała obsada uczestników sprawiły, że wydarzenie po raz kolejny stało się atrakcją.

Po zakończeniu drugiego wydarzenia sezonu seria Gravel Earth Series kieruje teraz swoją uwagę na nadchodzące 23 wyścigi, w których najlepsi specjaliści od gravelu będą walczyć o sławę, honor i cenne punkty. Ponadto w tym roku po raz pierwszy dążono do zrównoważonego podziału wydarzeń między Europą a Ameryką, aby zapewnić sprawiedliwe szanse zawodnikom z obu stron Atlantyku.

A NoPain? Nie tylko ukończył swój pierwszy wyścig gravelowy - połknął bakcyla. Ciąg dalszy nastąpi...