Trek Madone SLR Długoterminowy test

„Jak to – znowu test Madone?“, mogą się zastanawiać niektórzy czytelnicy. Rzeczywiście. Zaledwie dwa tygodnie po pierwszej jeździe NoPains, mamy przyjemność przedstawić Wam test długoterminowy Trek Madone.
Jednakże, nie zatrzymaliśmy czasu w sposób Haushofera i nie przemierzaliśmy niezbędnych kilometrów jako jedyni ludzie w ruchu za niewidzialną ścianą. Rozwiązanie zagadki tkwi w szczegółach:
Odwiedziła nasza redakcję tylko na krótko niedawno nowiutka, bardziej przystępna cenowo wersja SL. Natomiast egzemplarze Madone SLR przedstawionego w zeszłym lipcu są od ponad trzech miesięcy w (prywatnych) rękach naszych cenionych autorów Julii i Hannesa Ledererów. I to właśnie ich doświadczenia z aerodynamicznie i pod względem komfortu zoptymalizowanym rowerem wyścigowym dla profesjonalistów World Tour, testerów BB i innych luksusowych stworzeń będą tematem niniejszego artykułu.
Więc do dzieła!

Uważni obserwatorzy z pewnością już zauważyli, że dokonałem kilku przeróbek na moim Madone SLR 7. Ultegra Di2 musiała ustąpić miejsca również elektronicznej Dura Ace, którą zdjąłem ze swojego starego roweru. Korba została wymieniona na miernik mocy Power2Max z ramieniem Rotor Aldhu Carbon, a karbonowe koła Bontrager Aeolus Pro 5 musiały ustąpić miejsca moim Zipp 404.

Technicznie przejście z Ultegry na Dura Ace nie ma sensu, obie przełączają równie dobrze. Jednak pod względem wagi udało mi się zaoszczędzić sporo.
Gotowy do wyścigu mój niestandardowy SLR waży teraz dokładnie 7,4 kg. Z pewnością to nie jest lekki rower, ale dla muskularnej maszyny jak Madone to całkiem przyzwoity wynik.

Nowoczesne rowery szosowe wyglądają jednak wszystkie tak samo!?
Hate it or love it – ja osobiście uwielbiam wygląd nowego Madone!
I nie tylko wygląda jak statek kosmiczny, ale również tak się prowadzi. Rower ma niesamowity napęd, jedzie prosto jak na sznurku i przy tym jest też bardzo komfortowy.
Ponadto, całkiem nieźle wspina się pod górę. Z moim zestawem kół do jazdy w górach, Zipp 303, Madone staje się prawie lekkonogi, chociaż wspinaczka rzeczywiście nie jest jego specjalnością. Trek ma w swojej ofercie Emonda do tego celu.

Przy porywistym wietrze, ze względu na masywne rury, jest jak można się spodziewać, nieco nerwowy i trzeba trzymać kierownicę z Zipp 404 pewniej w dłoni. Z oryginalnymi kołami Bontrager Aeolus Pro 5 jest trochę lepiej, ale to jest to, czym jest.
Jednak kiedy już osiągnie się pewną prędkość, włącza się quasi efekt żeglarski i rower przekształca odczuwalny boczny wiatr w brutalny napęd. To sprawia prawdziwą frajdę i zachęca do szybkiej jazdy.

Siedzenie dom standardowo pozwala na mniej regulacji wysokości siedzenia, niż w przypadku normalnego wspornika siodła. Trek oferuje tutaj dwie różne długości. Do rozmiaru ramy 54 standardowo montowany jest krótki, od 56 dłuższy.
Mimo że przy moim wzroście 181 cm i długości kroku 86 cm według Treka potrzebowałbym już ramy rozmiaru 58, świadomie zdecydowałem się na 56. Dla mnie to idealny wybór: pasuje jak ulał i pozwala na dokładne dostosowanie do moich potrzeb.

Z doświadczenia wiem, że w przypadku wątpliwości zawsze powinienem wybrać mniejszą ramę w Trek.
Jak już wspomniałem, od tego rozmiaru ramy dostarczany jest długi siedzenie dom, co przy wysokości siedzenia 75 cm właśnie się mieści. Gdybym siedział o centymetr niżej, dom byłby za długi – i to mimo mniejszej ramy.
Ale jestem pewien, że zaufany dealer Treka dobrze doradzi i znajdzie dla was idealne ustawienie.

Niestety, IsoFlow nie jest naprawdę widoczne podczas jazdy. Ten widok jest zarezerwowany dla innych rowerzystów. Czy jest on pozytywny czy negatywny, to już każdy musi zdecydować dla siebie.
Ale to, co ciągle widzi się podczas jazdy, to nowy kokpit. Mniej masywny niż niektóre aerodynamiczne kokpity konkurencji, świetnie leży w dłoni i wygląda mega. Na chwytkach w moim przypadku 39 cm szerokości, w dropach rozszerza się do 42 cm. Użytkownicy rowerów gravelowych są już dawno przyzwyczajeni do kierownic z wyraźnym flare. Na szosówce to było też dla mnie nowością. Ale ma to sens.
Jeśli chodzi o każdy pojedynczy wat, najlepiej zrobić się jak najmniejszym, trzymając ręce na chwytkach. Dla większej kontroli na zjazdach, a także w sprincie, szersza kierownica daje więcej bezpieczeństwa i znacznie poprawia obsługę.

Pod względem komfortu, Madone również nie pozostawia dla mnie nic do życzenia. Nawet na bruku zachowuje stoicki spokój. I wybacza także niektóre niezauważone przez nieuwagę dziury...
Opona Bontrager R3 Hard-Case Lite jeździ się całkiem nieźle, ale są lepsze opony, które zwłaszcza na mokrej nawierzchni oferują większe bezpieczeństwo. Niestety, ma ona tylko 25 mm szerokości i jest dostarczana fabrycznie z dętką butylową. Moim zdaniem, zawsze warto przesiąść się na opony o szerokości 28 mm. Zapewniają one większy komfort, lepszą przyczepność i na nowoczesnych szerokich felgach prawie nie mają już aerodynamicznej wady.

Julia: Rower Trek Madone to nie tylko miłość od pierwszego wejrzenia, ale i od drugiego. Pomimo najlepszego materiału, niestety nadal będę przegrywać z Hannesem. Teraz to już zdecydowanie nie z powodu roweru, ale zawsze z powodu formy.

Hannes: Kochaj lub nienawidź! Rower Trek Madone to dla mnie nie tylko techniczny, ale i wizualny rarytas.
Oferuje nieograniczony napęd, połączony z dobrym komfortem, aby błyszczeć nawet na brukach Paryża-Roubaix. Jeśli sięgniesz do sztuczek, nawet dobrze wspina się na podjazdach, chociaż Madone samo w sobie nie pretenduje do bycia stworzonym dla gór.
Ten, kto chce się wyzwolić z codziennej brei rowerów szosowych, będzie dokładnie w punkt z tym rowerem.