Piękna Wyprawa: Wspaniała Podróż

W listopadzie 2022 napisałem recenzję produktów Tailfin. Znacznie później niż przewidywałem, pojawia się teraz mała relacja z doświadczeń związanych z torbami i bagażnikami tej brytyjskiej firmy.
Niestety plany i okna czasowe na długą podróż rowerową wielokrotnie się przesuwały, a co za tym idzie, również rzetelna recenzja produktów Tailfin. Zamiast USA była Hiszpania, zamiast Hiszpanii Islandia, z lata zrobiła się wiosna, a z wiosny jesień. Ale dobre rzeczy wymagają czasu.
Pod koniec września w końcu nastąpił długo oczekiwany start trzytygodniowej podróży rowerowej. I stało się, o zaskoczenie, mimo późnego terminu, to była częściowo bardzo letnia wycieczka przez południowo-wschodnią Francję.

Kilka ogólnych danych dotyczących trasy: 1.507 km, 23.432 m n.p.m. i 5.321 zmian biegów pokazuje surowa analiza Garmin.
Można tylko spekulować o liczbie pochłoniętych gumowych misiów. Jedno jest pewne: odegrały one kluczową rolę w sukcesie podróży. A sama wycieczka była znacznie piękniejsza i trudniejsza, niż mogłyby sugerować gołe liczby z mojego Garmin.
Oprócz głównego celu podróży, południowo-wschodniej Francji, trasa przejeżdżała również trochę przez Włochy i dotknęła małego, ale wspaniałego kawałka Szwajcarii.

Podróż rozpoczęła się pociągiem, pierwotnie z Wiednia do Genewy.
Le Grand Depart w Genewie niestety przepadł z powodu intensywnego deszczu. W ostatniej chwili start przeniesiono do suchego Lyonu i po raz pierwszy zmieniono zaplanowaną trasę. Pokazana tutaj trasa ze startem w Genewie nie odpowiada więc całkowicie rzeczywistej podróży.

Również ze względu na panujące jeszcze letnie temperatury na południu i częściowo złe warunki drogowe, trasa pierwotnie zaplanowana kilkakrotnie ulegała zmianie.
Vienne - Puy en Velay - Langogne - Florac - Vallon Pont d’Arc - Orange - Montbrun-les-Bains - Sisteron - Digne-les-Bains - La Palud sur Verdon - Puget-Théniers - Ventimiglia - Tirano - Prad am Stilfserjoch i piękny Klausen ostatecznie stały się etapami wzdłuż podróży.
Tak więc wśród kulinarnych atrakcji dla smakosza krajobrazów znalazły się: Gorges du Tarn, Gorges de l’Ardèche, Gorges du Verdon i wiele innych, równie spektakularnych dolin rzecznych i wąwozów.

Podróż przez południowo-wschodnią Francję zrobiła na mnie szczególne wrażenie swoją różnorodnością krajobrazu i regionami, których można by się spodziewać na innych kontynentach, ale nie w małym zakątku Europy: Spektakularnie piękne wąwozy, urocze pagórkowate krajobrazy, głębokie doliny, surowe skały, nagie szczyty górskie i szmaragdowo zielone wody zainspirowały mnie właściwie do tytułu "Gorges Gravel", co po niemiecku może oznaczać "przez wąwozy żwirowe".
Dlaczego ostatecznie nie zdecydowałem się na to określenie?
Okazało się, że jazda po żwirze poza turystycznymi trasami rowerowymi była niestety zbyt często mozolna. A to mimo że podczas planowania trasy starałem się jak mogłem wybierać drogi odpowiadające mojemu rozumieniu gravelu.
Zbyt wiele żwirkowych ścieżek kończyło się dziką jazdą rodeo, która - jeśli w ogóle na rowerze gravelowym - dostarczała przyjemności tylko z dobrą techniką jazdy i bez bagażu. Granica między przygodą a ciężką pracą była zazwyczaj wąska. Szczególnie żwirkowa droga na Mont Ventoux zapadła mi w pamięć, to była mozolna i niezwykle wyczerpująca sprawa.

Z drugiej strony: Zadziwiające, jak dzielnie Rose Backroad wraz z dodatkowym wyposażeniem Tailfin poradził sobie w takim terenie. Człowiek i sprzęt stanęli bowiem przed wieloma wyzwaniami, ale oprócz trzech przebitych opon, jednego zestawu klocków hamulcowych i kilku zniszczonych toreb, na szczęście wszystko pozostało całe.
Ostatecznie jazda po żwirze stanowiła tylko niewielką część trasy - nawet jeśli zdjęcia mogą sugerować coś innego. Niemniej jednak było to 1.500 pięknych kilometrów na zaskakująco samotnych drogach, starych torach kolejowych (jak np.: Via Fluvia czy Voie Verte), drogach leśnych i gospodarczych.
Moja rada, jeśli myślisz o wycieczce w tę okolicę i nigdy tam nie byłeś: Pozostań na małych bocznych drogach i ciesz się krajobrazem, albo - jak miejscowi - weź rower górski.

Jak już wspomniałem na początku: Ostateczny przegląd produktów Tailfin używanych przeze mnie wraz z wrażeniami na temat montażu i obsługi jest już dostępny. Po dobrym roku praktycznego testowania nadszedł czas, aby podzielić się z wami dalszymi doświadczeniami, które zdobyłem z systemem nośnym.
W codziennym życiu i podczas krótkich wycieczek zawsze używam osi zatrzaskowej wraz ze złączami szybkiego montażu na bagażniku. Podczas podróży do Francji zrezygnowałem jednak ze złącz szybkiego montażu na bagażniku i związanej z nim osi zatrzaskowej Tailfin.
Dzięki dostępnym punktom montażowym na ramie, Tailfin został bezpośrednio przykręcony do roweru. Mniej połączeń śrubowych, mniej potencjalnych źródeł błędów, takie było moje założenie.

Inne zalety: W przypadku przebicia nie trzeba demontować bagażnika, ponieważ nie jest on połączony z osią zatrzaskową. Co więcej, oszczędza się w ten sposób nawet do 60 gramów wagi.
A propos wagi: Jeśli kogoś interesuje, ile mój rower ważył z bagażem: nie ważyłem tego. Dzięki maksymalnemu dopuszczalnemu obciążeniu 24 kg na bagażniku, taka drobiazgowa analiza wagi jest technicznie niepotrzebna. I praktycznie rzecz biorąc, jeden czy dwa kilogramy więcej lub mniej nie odgrywają dużej roli.

Było dla mnie ważne, aby przetestować wszystkie torby, aby zdobyć doświadczenie na przyszłe wyprawy. A także: miejsce na pyszne bagietki i żelki zawsze musiało pozostać suche.
Nie kompresowałem zbytnio zawartości toreb, co było bardzo przyjemne podczas pakowania i również pomagało utrzymać porządek.

Potwierdzam w pełni, już pierwszy raport wskazywał na wspaniałą funkcjonalność produktów Tailfin. Chciałbym w szczególności podkreślić tylnie boczne torby ze względu na ich prostotę obsługi.
Montuje się je błyskawicznie, trzymają się mocno bez żadnego luzu. I dostęp do zawartości jest znacznie szybszy niż w przypadku torby Top Trunk Bag.
Warto również zaznaczyć stabilność bagażnika. Rower, nawet z solidnym obciążeniem, można prowadzić sportowo, a ponieważ w tylnej części nic się nie rusza ani nie chwieje, automatycznie zwiększa się zaufanie do roweru.

Torba Top Trunk Bag okazała się zaskakująco pojemna i znacznie bardziej chłonna niż się spodziewano. Mimo pozornie osiągniętego pełnego załadunku, prowiant zawsze znajdował miejsce. Niestety, szybkie wyjęcie ubrania nigdy nie udawało się tak elegancko jak z wspomnianych bocznych kieszeni.
Często wystarczało otworzyć tylny zamek, aby móc wystarczająco rozwinąć torbę na przerwę obiadową. Jednakże, aby dostać się do ubrań, zazwyczaj trzeba było zdjąć torbę.
W takim razie, opcja z torbą Top Trunk Bag trwale połączoną z bagażnikiem nie byłaby opcją dla mnie.

Małe Hoppala, że pasy kompresyjne na torbie Top Trunk Bag czasami się zsuwają, zdarzało się okazjonalnie, ale zazwyczaj przez nieuwagę.
Na radę użytkownika Bikeboard, Golosa (globtrotera, który często używał systemu Tailfin w swoich podróżach), pasy kompresyjne na wszelki wypadek nie były krzyżowane. Zapobiega to zwarciu pasów, ale może prowadzić do problemów i wydartych uchwytów na torbie na dłuższą metę.

Pomimo że przednie torby są nieco skomplikowane w montażu i podczas jazdy delikatnie się kołyszą, mają one zaskakująco pozytywny wpływ na prowadzenie roweru. Lekkie wibracje nie były odczuwalne na kierownicy, a rower z bagażem na przednim kole jeździł się znacznie bardziej neutralnie. A na luźnych żwirowych zakrętach na przednim kole było wyraźnie więcej trakcji.
Boczny wiatr jest oczywiście bardziej odczuwalny przy użyciu klatek Cargo Cages wraz z torbami, ale nigdy to nie było podczas podróży nieprzyjemnie uciążliwe. I trzaskanie czy inne niepożądane dźwięki nie są znane "Frontladerom" - jak i wszystkiemu innemu od Tailfin - również. Więc jeśli jednak coś zacznie trzeszczeć, najlepiej od razu się zatrzymać i sprawdzić, czy wszystko jest prawidłowo zamontowane.

Ważna wskazówka dotycząca pakowania: Unikaj twardych przedmiotów, które wypełniają torby całkowicie. Ponieważ powłoka torebek ściera się szybciej niż można by przypuszczać przy niedbałym montażu.
Również pasy Cargo Straps powinno się zdecydowanie kupować w odpowiedniej długości, ewentualnie skrócić w razie potrzeby. Przy zbyt długich paskach spędza się wiele czasu na właściwe schowanie nadmiaru długości - nie na ostatnim miejscu, ponieważ pętle na paskach są bardzo wąskie i paski nie przeciągają się dobrze.

Dwa wskazówki z praktyki: Trochę taśmy klejącej na wycieczkę zawsze się przydaje, ponieważ praktycznie nic nie waży, a zwinięta na kawałek kartonu zajmuje niewiele miejsca i naprawia wiele rzeczy.
I dla celów prewencyjnych: Ponieważ torby 5L na widelec wyraźnie wystają poza średnio długie koszyki, może się zdarzyć, że – w zależności od zawartości – będą ocierać się o widelec. To nie wpływa na funkcjonalność, ale dla bezpieczeństwa przed dłuższą podróżą warto owinąć widelec taśmą, wtedy później nie będzie nieestetycznych śladów. W normalnych warunkach i jeśli zwróci się trochę uwagi na odstęp od widelca, nie powinno być problemów.

Ogólnie rzecz biorąc, system Tailfin jest już bardzo przemyślany i dojrzały. Niemniej jednak jest kilka szczegółów, które w przyszłości mogłyby zostać ulepszone.
Na cargo straps pętle są niestety bardzo wąskie, tutaj można by trochę poprawić.
Mocowanie pasów kompresyjnych w Top Trunk Bag z mojego punktu widzenia wymaga trochę przepracowania. Tutaj przydałyby się dodatkowe pętle do mocowania pasów do torby. Albo ewentualnie regulowany pas poziomy, który łączyłby oba pionowe pasy.

Montaż Top Trunk Bag na bagażniku mógłby być jeszcze bardziej dopracowany. Gdyby szpilki miały lepsze prowadzenie i same zaskakiwały na bagażniku, montaż byłby jeszcze szybszy i łatwiejszy.
Aktualnie trzeba ręcznie pociągnąć szpilki i precyzyjnie trafić w otwory, aby móc zamontować torbę. Z zamontowanymi bocznymi torbami nie jest to tak proste jak by się chciało z powodu braku miejsca dla rąk.