Giro-E 2024 - Myśliwi i ścigani na 12. etapie z Senigallii do Fano powered by Yamaha

Start "naszego" 12. etapu, który miał się rozciągać na 68 kilometrów i obejmować różnicę wysokości około 600 metrów, odbył się na niedawno odnowionym placu Piazza Garibaldi w samym centrum Sennigallii. Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy profesjonaliści startowali w Martinsicuro, musząc pokonać dystans 193 kilometrów.

Od nudnej pustki poprzedniego dnia rzeczywiście nie było już nic wyczuwalne, ponieważ strefa startowa wręcz pękała w szwach.
Obok dużej sceny dla prezentacji kolarzy i zapisów, znajdował się rozległy obszar dla namiotów drużyn, samochodów drużynowych i pojazdów operacyjnych, duży namiot all-inclusive z żywnością, strefa Expo oraz tak zwane "Green Fun Village". Tutaj odwiedzający mieli możliwość przetestowania rowerów elektrycznych lub innych ekologicznych środków transportu, uczestniczenia w interaktywnych warsztatach, cieszenia się muzyką na żywo lub udziału w innych aktywnościach skupiających się na ochronie środowiska i zrównoważonym rozwoju.

To wszystko otoczone przez imponujące i architektonicznie znaczące budynki, takie jak Palazzo Becci, katedra San Pietro Apostolo, Palazzo Vescovile i Auditorium San Rocco. Tak, strefa startowa mogła się naprawdę pokazać.

Poza pedałami, butami, skarpetkami i okularami przeciwsłonecznymi nie musieliśmy, jako członkowie zespołu, przynosić nic więcej. Odzież, kask, elektryczny pojazd oraz wsparcie techniczne otrzymaliśmy od zespołu Yamaha.

Ponieważ Yamaha nie ma jeszcze w swojej ofercie elektrycznego roweru szosowego, szybko wyposażono rowery szutrowe Wabash RT w opony szosowe i tradycyjną sztycę siodełkową.
Szeroka, rozszerzająca się kierownica pozostała, co miało się okazać dodatkowym wyzwaniem w dalszej części. Mimo to, ten ważący około 21 kilogramów elektryczny wyścigowiec przekonał swoim stosunkowo mocnym napędem i niskim oporem toczenia i tarcia powyżej limitu 25 km/h.

Yamaha Wabash RT

* Oryginał: Limotec Vario-Sztyca, Ø: 30,9 mm Długość: 295 mm Skok: 40 mm (S), 60 mm (M, L)
** Oryginał: Maxxis Rambler 700X45C, 60 tpi

Kilka minut przed prezentacją drużyny, znowu spotkaliśmy naszego kapitana, który właśnie zaopatrywał się w kawę i ciasto.

Nieco oschle próbował nam wyjaśnić trzy specjalne klasyfikacje "Compactness Trial", "Regularity Trial" i "Time Trial" zgodnie ze stronami 5 i 6 regulaminu. Nie rozumieliśmy nic.
Uśmiechając się łagodnie, powiedział mniej więcej: "Non importa! Samochód drużyny ma wszystkie informacje. Oni wyliczą średnią i poinformują nas przez radio. Na mój rozkaz, jedziemy szóstką obok siebie przez linię startu danej klasyfikacji specjalnej, trzymamy się razem i powtarzamy to samo na końcu. Przez chip wasze czasy zostaną dodane i automatycznie wyliczona średnia. Robimy to trzy razy i wygrywamy."

Mimo to, pozostały niejasności i mieliśmy kilka pytań oraz obawy dotyczące bezpieczeństwa.
"Non importa. Calmati."

Zostało pięć minut do startu, a my byliśmy podekscytowani. Puls szalał. Jednak nie z przedstartowej radości czy presji wyniku, nie: nasz kapitan był nieuchwytny, podczas gdy wszyscy inni uczestnicy już zameldowali się w swoich sektorach i z niecierpliwością czekali na rozpoczęcie.

"Czy nie chcecie się już powoli ustawić?" - zapytała miła pani z strefy żywieniowej, podczas gdy policja uruchamiała swoje motocykle, a konferansjer startowy z entuzjazmem (i dla nas niezrozumiale) wykrzykiwał coś do mikrofonu.

"Andiamo." Jak znikąd, nagle YA1L machnął do nas zrelaksowaną miną z gęsto zapełnionych pierwszych rzędów. Natychmiast rozległ się strzał startowy, mimo zbyt głośnej muzyki, po którym nastąpił kolaps mowy komentatora.
Podczas gdy tłum jednomyślnie zaczął wkręcać się w pedały i rozległy się przenikliwe dźwięki komputerów rowerowych, my z trudem, niczym koty ugniatające mleko, przedzieraliśmy się bokiem w kierunku maty pomiaru czasu.

Neutralizowani i otoczeni atmosferą profesjonalnego wyścigu kolarskiego, ruszyliśmy z miejsca startowego i dzięki trybowi "High" naszych Yamah szybko znaleźliśmy się w czołowej trzeciej części stawki.
Zaskakująco, nawet z elektrycznym rowerem wyścigowym trasa pozostała sportowym wyzwaniem - nie tylko z powodu naszych zbyt szerokich kierownic, które chciały nawiązać bliższą znajomość z innymi. Ale również brak techniki jazdy mniej wytrenowanych e-rowerzystów, którzy musieli pokonać wymagający kurs przez malownicze krajobrazy, wymagał naszej pełnej koncentracji.

Jednak wszystko szybko się ustabilizowało, i każda drużyna automatycznie znalazła się na pozycji odpowiadającej umiejętnościom kierowcy, jego kondycji lub maksymalnemu możliwemu wsparciu silnika oraz indywidualnej skłonności do ryzyka.

Jako aktywny uczestnik odczuwało się przytłaczające uczucie, kiedy mijało się wielu widzów wzdłuż trasy. Niezależnie od tego, czy w małych miejscowościach, czy w większych miastach: entuzjazm i aplauz ludzi byli porywający.
Ale również barykady na drogach, gwizdki policjantów na rondach oraz zapach benzyny od brzęczących motocykli eskortowych przyczyniały się do ekscytującej i pełnej życia atmosfery.

Daliśmy się porwać euforii, zorganizowaliśmy się i zaatakowaliśmy. Dziwnym trafem nasi towarzysze nie mogli lub nie chcieli utrzymać tempa, więc nagle znaleźliśmy się na czele stawki, zaledwie kilka metrów za pojazdami prowadzącymi. Licznik pokazywał 40 km/h, kierownictwo wyścigu pokazało nam gest Kozakiewicza. Wyraźnie chcieli nam tym sygnałem przekazać, że jedziemy za szybko.

Gładko jak kot YA1L zbliżył się od tyłu i upomniał nas: "Której części 'cieszyć się' i 'nie naciskać na pojazdy prowadzące' właściwie nie zrozumieliście?"

Ach tak - było jeszcze coś: To nie wyścig, wspólna przejażdżka, itd. Na razie zostawiliśmy to przy tym pokazie siły i wmieszaliśmy się z powrotem wśród zwykłych użytkowników E-Bike-Light.

Od tego momentu skupiliśmy się na osiągnięciu jak najbardziej precyzyjnej średniej prędkości podczas trzech wyzwań. Dzięki wsparciu samochodu zespołowego, torowo zoptymalizowanych soczewek kontaktowych, skalibrowanego komputera rowerowego i ścisłego przestrzegania wszystkich instrukcji naszego kapitana, udało nam się idealnie utrzymać zadany czas na trzech odcinkach etapów. Dzięki temu osiągnięciu nasz zespół Yamaha wygrał również 12. etap. Juhu.

Widocznie odciążony, YA1L usłyszał przez radio, że praktycznie już wygraliśmy etap. Teraz tylko nikt nie mógł odpadać, a on sam, w ekskluzywnym sprincie kapitanów drużyn, nie mógł doznać poważnego upadku - nasza przewaga punktowa była gigantyczna.

"Na ostatnim wzgórzu możecie dać z siebie wszystko.", powiedział kapitan. I wzięliśmy go za słowo. Znowu przełączyliśmy nasze silniki w tryb "High" i wręcz przelecieliśmy przez Monte Giove, zaledwie dziesięć kilometrów przed metą. Wzrost miał długość 1,2 kilometra i średnie nachylenie 9,1 procent, ale na Yamahach tego nie czuliśmy.
Tłum szalał, gdy braliśmy kolejny, szybki i wąski zjazd. Teraz jeszcze nawzajem dawać sobie cień, zwiększać tempo i dociągnąć do mety...

Nagle zostaliśmy zatrzymani przez sędziów wyścigu. "Proszę poczekać."

Okazało się, że przeszliśmy przez górską premię nieoczekiwanie szybko i nie daliśmy poszczególnym liderom drużyn szansy na zorganizowanie się do końcowego sprintu. Ponadto, niektóre baterie już się wyczerpały i grupa została zmuszona do krótkiej przerwy przymusowej, a nawet do ładowania.
W rzeczywistości to wszystko nie było problemem, ale u niektórych nasunęło się pytanie, dlaczego musieli tak bardzo męczyć się na wzgórzu.

Pozostałe kilometry minęły bardzo spokojnie i podziwialiśmy imponującą scenerię miejsca docelowego, gdzie około godziny po nas Francuz Julian Alaphilippe świętował swój wspaniały powrót do formy, a Słoweniec Tadej Pogacar z powodzeniem obronił różową koszulkę lidera.

Chociaż dla nas piątki nie było sprintu finałowego, przekroczenie linii mety było intensywnym emocjonalnym momentem. Było to połączenie ulgi, dyskretne wyczerpanie i radość, wspierane przez euforyczne wsparcie widzów.
Co więcej, nasz kapitan wywalczył trzecie miejsce, zapewniając tym samym drużynie Yamaha niebieską koszulkę.

Co zabraliśmy ze sobą do domu? Niezapomniane przeżycie, które łączy sportową ambicję z innowacją techniczną i nutą przygody. Ponadto wspólnie jako zespół osiągnięty etapowy sukces oraz wspaniały artykuł w Kronen Zeitung.

Przy tej okazji chciałbym zacytować mojego kompana Hannesa Wallnera z Radkrone, który swoim stwierdzeniem trafił w sedno: "Giro-E tworzy na całym świecie unikalną iluzję bycia częścią jednego z największych wyścigów kolarskich na świecie, a nawet z wsparciem elektrycznym uczucie jest niesamowite, gdy setki entuzjastycznych fanów kolarstwa dopingują cię podczas wspinaczki."

Szczególnie łatwo przychodzi to z mocarną maszyną jak Yamaha PW-ST z silnikiem o momencie obrotowym 70 Nm i baterią 500 Wh - trzeba być szczerze.