Na Osie: Tour of Türkiye 2023

Ósma minus kwadrans. Budzik dzwoni. Tylko cztery godziny snu - chętnie spałbym dłużej, ale nie ma czasu na narzekanie. Dziś profesjonalistów czeka prawie 160 kilometrów trasy, więc po szybkim śniadaniu wyruszamy na start, aby być świadkami ceremonii zapisów i całego zamieszania wokół niej.
Na szczęście znajdujemy namiot cateringowy, gdzie możemy się poświęcić najważniejszemu posiłkowi dnia, czyli drugiemu śniadaniu. Cieszymy się simitem i pijemy herbatę, podczas gdy zespoły są witane i przeprowadzane wywiady przez Sarpera Günsala.
Nasza organizatorka naciska na pośpiech - musimy się śpieszyć, aby ruszyć przed startem wyścigu; w przeciwnym razie nie będziemy mieli szansy dogonić peletonu. Odpowiedni plan marszu ustalamy po drodze w samochodzie. Decydujemy się czekać na peleton na szczycie pierwszego podjazdu drugiej kategorii, po 53 kilometrach.

Przybycie na górski etap jest dość niewidoczne. Wielopasmowa droga oraz wszystkie inne odcinki drogowe są całkowicie zamknięte dla ruchu i wydaje się, że co 100 metrów są kontrolowane przez policjantów. Wokół również znajduje się dużo wojska - w pełnym uzbrojeniu, z pistoletami maszynowymi w kamuflażu, dokładnie obserwują wojsko. Również ja jestem dokładnie oceniany i uznany za nieszkodliwego.

Śledzę wyścig tylko pobieżnie - w samochodzie kierowca puścił na swoim telefonie transmisję na żywo. Po tym, jak kolarze oraz konwój pojazdów towarzyszących i zespołowych zostawili nas na górskim finiszu, spieszymy z powrotem do Mercedesa i podejmujemy pościg.
Kilku spóźnionych próbuje, w zaciszu różnych samochodów, odzyskać kontakt z główną grupą. Wysiłek widać na twarzach młodych sportowców, więc wyciągam aparat, wychylam się przez otwarte okno samochodu. Jeszcze bliżej, i sam potrzebowałbym numer startowy!
Torujemy sobie drogę przez samochody przed nami, zbliżając się coraz bliżej do głównej grupy.

Mieszanka adrenaliny i euforii przepływa przez mnie. Jak absurdalna jest ta sytuacja? Siedzę na tylnej kanapie pojazdu towarzyszącego i mam jedyną okazję, by robić zdjęcia z 58. edycji Tour of Türkiye! Szalone, ale prawdziwe.

Kierowca wymienia kilka słów z naszą towarzyszką: "Nie mamy okazji wyprzedzić głównego peletonu. Musimy albo zostać za nimi, albo wymyślić alternatywną trasę."
Demir, wspomniany kierowca, był kierowcą karetki w Stambule przez ponad dziesięć lat. Dojeżdżanie do mety za peletonem i przegapienie całej akcji nie wchodzi więc w grę. Z telefonem w ręku wybiera następne zjazd, i wkrótce znajdujemy się na jednopasmowej drodze gospodarczej. Nie spodziewałem się tego, ale jako dodatek dostajemy przedsmak tego, jak mogłaby wyglądać etapa rajdu w Turcji. Setka na drogach polnych z ruchem traktorów? W samym środku akcji, a nie tylko obok.

Jakimś cudem udaje nam się bez szwanku wrócić na zamkniętą trasę, i to znacznie przed peletonem, co umożliwia nam swobodną jazdę do mety w Izmirze.

Po przekroczeniu linii mety mam okazję udać się bezpośrednio do strefy odpoczynku, aby tam obserwować zawodników i ich opiekunów - to niepowtarzalne doświadczenie.