W drodze po szlakach Silva i w Bike Arena Ischgl/Samnaun

Dzięki nowemu szlakowi Alpkogel w Galtür, dostępny jest teraz szlak przyjazny dla rodzin i początkujących, który stanowi doskonały kontrast do alpejskich tras wokół Ischgl. Dzika surowość krajobrazu i wysokie góry w przypadku szlaku Alpkogel stanowią jedynie tło. Widok rozciąga się na charakterystyczny szczyt Gorfenspitze, który ogranicza dolinę na południu, oraz na szczyt Fädnerspitze na północy.
Flowtrail wije się przyjemnie od wyjścia z kolejki Alpkogelbahn na wysokości 1.970 metrów n.p.m. w kierunku doliny, a niejedna nierówność terenu kusi ambitnych rowerzystów do skoków, a niejedna zakrętka do przyspieszenia na wyjściu z zakrętu.
Tu i ówdzie drewniany mostek ułatwia drogę lub małe miejsce zaprasza do odpoczynku i podziwiania widoków. Tak jak w naszym przypadku Weiberhimmel, który w połowie drogi do doliny serwuje nam ziemskie przyjemności kawowe. Ostatnie zakręty u stóp szczytu Ballunspitze mijają jak kwiecisty, brazylijski cappuccino. Na końcu delikatnie, ale jednak, zahaczamy o linię drzew i lądujemy z powrotem na torze pumptrack Siggi'ego.

Podczas gdy obecnie (lato 2024) wciąż trwają ostatnie prace nad szlakiem Alpkogel, już są ustalone plany rozbudowy szlaku Birkhahn. Ma on zostać zrealizowany w nadchodzącym roku i będzie technicznie nieco bardziej wymagający. Dzięki temu nowe szlaki Silva stanowią nie tylko kontrastujące uzupełnienie oferty, ale także dobre i bezpieczne miejsce do ćwiczeń dla bardziej alpejskich przygód rowerowych.
Na końcu drogi nasza trasa prowadzi z powrotem w dół rzeki w kierunku Ischgl, gdzie podążamy śladami dawnych przemytników do Samnaun.

Samnaun, położone w odosobnionym miejscu, ma długą i fascynującą historię przemytu. Region ten, ze względu na swoje położenie geograficzne i trudną dostępność, przez stulecia był idealnym miejscem dla przemytników, którzy przewozili towary takie jak tytoń, kawa, cukier i alkohol przez granicę.
Szczególnie w XIX i na początku XX wieku przemyt kwitł, ponieważ cła w Austrii i Szwajcarii były wysokie. Mieszkańcy po obu stronach granicy wykorzystywali swoją znajomość terenu, aby nawigować po wąskich i miejscami trudnych do pokonania górskich ścieżkach i unikać celników.

Podczas gdy dawniej przekroczenie Alp było wielodniowym i ryzykownym przedsięwzięciem, dziś dla nas jest to zaledwie dwie przejażdżki wyciągiem stąd. Po około 30 minutach jazdy kolejkami Silvretta i Flimjoch docieramy do Flimjoch na granicy ze Szwajcarią i w krótkim czasie znajdujemy się w zupełnie innym świecie.
Z spokojnego letniego życia w centrum Ischgl z kawiarniami, restauracjami i sklepami sportowymi, kolejka katapultuje nas w górski pejzaż wspaniałości, otoczony szczytami sięgającymi trzech tysięcy metrów, który przy dobrej widoczności z Greitspitze sięga nawet do Ortler, Wildspitze i Piz Palü.

Jest to kontrast, który jest dalej dramatyzowany przez zmieniające się okna słońca i chmur. Jak gigantyczny pokaz laserowy, na horyzoncie błyskają oświetlone przez słońce góry, by po sekundach znów zniknąć w ciemności cienia, gdy wędrujące okno świetlne dociera do zboczy na pierwszym planie.
Nie mniej kontrastowa jest także droga przez Greitspitze na Salaaser Kopf, która stanowi przejście do Szwajcarii. Czasami bezlitośnie stroma i nawet na eMTB wyzwanie, przy którym zawsze należy zachować przyczepność; czasami łagodna wzdłuż grzbietu, by w następnym momencie znowu przy krawędziach skał ujawniać wystawione spojrzenia w głąb.

Niespełna 20 elektrycznych minut rowerowych później stoimy na Salaaser Kopf, a tym samym na przejściu do Szwajcarii. Przed nami podziwiamy pola śniegu i lodu Muttlera, Vesilspitze i Południowego Fluchthorn, aby po kilku pierwszych metrach szlaku natknąć się na śnieg już w Szwajcarii.
Tak, szybkość i łatwość wsparcia wyciągu oraz eMTB czasami skłaniają nawet zapalonych miłośników gór do niedoceniania surowej i dzikiej natury gór. Na Salaaser Kopf w ramach Ironbike doświadczyliśmy już wszystkiego, od bezchmurnej pogody wysokociśnieniowej po śnieżyce przy widoczności poniżej 50 metrów. W każdym razie, nawet przy dobrej prognozie pogody, nie zaszkodzi być przygotowanym w tak eksponowanym otoczeniu na szybkie zmiany pogody, złe warunki widoczności czy nieprzewidziane zdarzenia rowerowe.

W przyszłym roku planowane jest otwarcie technicznego szlaku do schroniska Heidelberger. Tym razem podejdziemy do schroniska od doliny.
Również zjazd z trasy Ironbike Extreme przez Val Musauna do Samnaun sobie darujemy i zamiast tego wybierzemy łatwiejszą wersję trasy Hard przez Schmugglertrail. Trasa jest oceniona na S1 w skali Singletrail i prowadzi przez wysokogórskie łąki z powrotem do Alp Trida, skąd wyciągiem wjedziemy na Flimjoch.

Długi zjazd z Flimjoch z powrotem do Ischgl to jedna z absolutnych atrakcji w okolicy. Rozpoczynając od kilku żwirowych zakrętów wśród surowych skał, przez dziką, niemal nierealną krainę, szlak Flimjoch prowadzi w płaski i coraz bardziej zielony teren.
Podczas złej pogody warto kontynuować jazdę z odpoczynkiem na Idalp, skąd w razie potrzeby można wrócić gondolą do cywilizacji. My jednak, podobnie jak uczestnicy maratonu, skręcamy na pierwszym skrzyżowaniu dróg leśnych w kierunku jeziora zaporowego Velill i pokonujemy jeszcze około sto metrów wysokości do przełęczy Velill.

Szlak Velill rozpoczyna się ponownie od niesamowitej panoramy i mogę tylko wszystkim doradzić, aby na pierwszych metrach znaleźli czas na kilka kroków poza szlakiem, zrobili sobie przerwę i cieszyli się widokiem na dolinę Velill, gdzie szlak o tej samej nazwie wyraźnie wije się przez żwirowe pasma, wzdłuż skał, potoków i alpejskich łąk w dół doliny.
Od Velill-Alm Maraton Ironbike prowadzi leśną drogą z powrotem do doliny, podczas gdy dolna część szlaku o szacowanej trudności S2-S3 stanowi jeszcze raz przysmak dla doświadczonych rowerzystów.
Wieczór spędzamy w jednym z wielu lokali w centrum wioski Ischgl, aby następnego dnia dzięki eMTB ponownie zrobić kulinarny wypad w stronę Szwajcarii.

W naszym szczególnym przypadku nie wpadlibyśmy na pomysł, aby przy prognozie pogody wyruszyć na obiad w góry bez eMTB. Czy to jest dobre, czy złe, pozostawiam do dyskusji. Faktem jest, że prędkość w górach zazwyczaj wiąże się z większym bezpieczeństwem. Dotyczy to oczywiście także roweru tradycyjnego w porównaniu do wędrówek pieszych. W razie potrzeby można szybciej dotrzeć do celu, szybciej znaleźć się w bezpiecznym schronieniu lub po prostu wrócić do doliny.
Naszym celem na obiad jest schronisko Heidelberger Hütte, które znajduje się na wysokości 2264 metrów n.p.m. w tylnym Fimbatalu u podnóża Fluchthornu (3399 m). Te prawie 1000 metrów wysokości z Ischgl do schroniska to fascynujący przekrój przez formy krajobrazu rejonu Silvretta. Po ostatnim spojrzeniu na Ischgl z zakrętu, następnie przez galerię lawinową, mijając infrastrukturę wyciągów i ostatnie skrawki cywilizacji, szybko docieramy w trybie turbo na bardziej samotne ścieżki.