Na osi: Salt & Lake Trail 2023

Okolica jest znana. Salzkammergut jest jak żaden inny zakątek Austrii symbolem ojczyzny, tradycji i sielanki. Andrea Friembichler i jej zespół, którzy sami pochodzą z tej okolicy, zdecydowali się po udziale w Tuscany Trail w ubiegłym roku zorganizować podobne wydarzenie. Ponieważ nigdzie nie jest tak pięknie jak w domu, szybko skompletowali znane trasy domowe. Po zaledwie niecałym roku przygotowań, wydarzenie rozpoczyna się 30 września z prawie 150 uczestnikami, a ja jestem jednym z nich. Nastrój przy przystani statków jest dobry, pogoda na koniec września jest akceptowalna, a przygoda rozpoczyna się punktualnie o godzinie 9. Na starcie spotykam kilku znajomych, w tym Markusa Zimmermanna, którego znam z Seven Serpents. Również Daniel Pettinger, lokomotywa z Leonding, wygląda dobrze ze swoim świeżo wyczyszczonym 3T Exploro.

Piękno szlaku Salt & Lake polega na tym, że to nie jest wyścig. Nie ma pomiaru czasu, list z wynikami dotarcia do mety ani kar czasowych za naruszenie zasad. Zgodnie z regulaminem, jazda w nocy jest nawet niepożądana (do zakazana), ponieważ Federalne Lasów, przez które prowadzi znaczna część trasy, postawiły to jako warunek. Doświadczenie jednak pokazuje, że jak zwykle znajdzie się kilku zmotywowanych uczestników, i tak od startu leci się na pełnej prędkości, aż kurz leci z suportu. Niestety, ja też jestem jak młody pies, od razu na pełnych obrotach, i muszę być na czele.

Euforia utrzymuje się przez pierwsze dwie godziny. Gdy dopada mnie głód i nogi stają się ciężkie, stawiam znowu na zwolnienie tempa. "Piękna okolica", myślę sobie, rzucając okiem na Hallstatt i jezioro. Nawet z przeciwległego brzegu można dostrzec autobusy turystyczne, przeczuwając zgiełk w miejscowości. Jezior rzeczywiście nie brakuje. Wolfgangsee, Hallstätter See, Altausseer See, Grundlsee - kto jedzie trasą latem, ma wystarczająco opcji do szybkiego skoku do chłodnej wody. Pod koniec września mam raczej problem, by się całkowicie nie wychłodzić. Dzięki mojej kamizelce Castelli Unlimited Puffy (prezent od bogów!) jest to dla mnie znośne.

Ponieważ same jeziora to tylko połowa sukcesu, musi być również skądś sól, a okazji do spocenia się jest również mnóstwo. Wolniej niż się spodziewałem docieram do celu. Dopiero wczesnym popołudniem docieram do doliny Ennstal. Chociaż nie ma żadnych znaczących wzgórz do zdobycia, moje postępy są powolne. Po niecałych dziesięciu godzinach zapada ciemność. Najwyższy punkt trasy jest jeszcze dzisiaj w menu, południowa ściana Dachsteinu. Jednak po krótkim czasie staję przed zamkniętą drogą; pastwisko i niezliczone krowy za nim dają mi do zrozumienia, że na dzisiaj wystarczy. "Zakaz jazdy nocą", dzwoni w moich uszach. "Mi pasuje!" Schronisko w Radstadt znajduje się szybko, a chwilę później świeżo po prysznicu padam do ciepłego łóżka. FKT już się nie uda - też dobrze.