3-Länder Enduro Trails: w rowerowym raju Przełęczy Reschen

Zaskakująco ciepła woda otula moją skórę. Moje zmęczone, ciężkie kończyny stają się przyjemnie lekkie. Prawie same unoszą się w kierunku powierzchni wody, podczas gdy ja kładę głowę na poduszce pod kark. Jacuzzi delikatnie bąbelkuje mi w uszy typową melodię relaksu, gdy jeszcze raz spoglądam na głęboko niebieski Haidersee w kierunku Ortlera. Potem zamykam oczy i pozwalam myślom dryfować.
Dość koncentracji, dość patrzenia w przyszłość, dość jazdy. Teraz czas na przerwę.

Ciepło. Bąbelkowanie. Miękkość. Bąbelkowanie. Lekkość. Bąbelkowanie. Ciepło. Bąbel. Lewo. Bąbel. Prawo. Bąbel. Fala. Bąbelkowanie. Miękkość. Bąbel. Lewo. Fala. Prawo. Bąbel. Podwójny. Bąbel bąbel. Prawo.

Ciepło było tam, w porośniętym mchem, otoczonym borówkami, lesie limbowym poniżej kolejki linowej Piz-Schöneben, przyjemnie ciepło. Miękko wydawała się każda pojedyncza zakręta, każda fala, każdy mały skok na niedawno otwartym Flowtrail w obszarze 3 Länder Enduro Trails.
Powierzchnia była gładka, od góry do dołu wolna od kamieni, korzeni, żwiru - rzadkość w mekce naturalnych szlaków przy przełęczy Reschenpass. Ponadto niesamowicie przyczepna i stabilna. Zakręty, w których luźny żwir może powodować niechciane poślizgi, można było policzyć na palcach jednej ręki. A to wiele mówi, biorąc pod uwagę ogólnie odczuwalnych 7.253 zmian kierunków, które zaplanował geniusz Stefan Falkeis.
Wszystko to i więcej - jego niewielkie nachylenie, zabawny przebieg, wzorowe wyrównanie - sprawiają, że Piz Trail jest łatwy. Ale ponieważ kilkakrotnie krzyżuje się z wyraźnie trudniejszym Schöneben Trail, umożliwia jednocześnie stopniowe przyzwyczajanie się, krok po kroku i odcinek po odcinku, do większych wyzwań, w tym przypadku korzeniasto-skalistych.

W zeszłym roku ochrzczony jako Schöneben Flow Trail, teraz 590-metrowa orgia zakrętów została w tym roku wydłużona o kolejne dwa kilometry do łącznej długości siedmiu kilometrów i dla lepszej różnicacji od Schöneben Trail przemianowana na Piz Trail. Jako jedyny zielony, czyli bardzo łatwy i klasyfikowany jako S0 trail po zachodniej stronie transgranicznej sieci tras między Reschen/St. Valentin w Południowym Tyrolu a Nauders w Austrii wzbogaca teraz - nomen est omen - technicznie wymagającą ofertę enduro.

Szczególnie doceniają to ci, którzy potrzebują zmniejszonych wymagań technicznych jazdy: rodzina z dwójką dzieci w pełnym rynsztunku, w wieku 6 i 8 lat. Dwie dorosłe przyjaciółki, które z ciekawością po raz pierwszy próbują "czegoś takiego". Grupa starszych rowerzystów na e-bike'ach, dla których ich crossowe rowery wyraźnie oznaczają chęć małej przygody.
Ale również bardziej doświadczeni przedstawiciele sportu MTB znajdą coś dla siebie: aby popracować nad techniką zakrętów, spróbować pierwszych skoków, wpleść między wszystkie te trzęsąco-wstrząsające trasy coś delikatnego, urokliwego, lub rozgrzać się na atrakcje regionu na Via Claudia Augusta - historycznym szlaku handlowym, który niegdyś łączył Cesarstwo Rzymskie z dzisiejszym Augsburgiem.

Jeśli chodzi o rozgrzewkę i rozpoczęcie jazdy, byliśmy mniej rozważni. Zatrzymawszy się w cudownym hotelu Ortlerspitz we włoskim St. Valentin, nasza pierwsza droga oczywiście prowadziła prosto do tamtejszej kolei linowej Haideralmbahn, a stamtąd bezpośrednio na szlak Plattweg Trail. W przeciwieństwie do większości szlaków 3 Länder-Trails, nie spada on bezkompromisowo w dół, ale ledwie delikatnie opada wzdłuż zachodniego zbocza Platschwerdakopf, Elferspitze i Zwölferkopf.
Jako "niezapomniany" tytułuje oficjalny opis szlaku lokalnych stowarzyszeń turystycznych tę wąską, 2,3 km długości ścieżkę kategorii S2. I rzeczywiście, nasze wprowadzenie do raju traili pozostanie w mojej pamięci na długo. Relatywnie samotny i krajobrazowo wspaniały Plattweg nie jest na swojej powierzchni wcale płaski. Zablokowany i okraszony płaskimi odcinkami, a nawet przeciwnymi wzniesieniami, ciągle trzeba tu pchać, podnosić, utrzymywać pęd, aby pokonać liczne przeszkody z korzeni i skał w miarę płynnie. I to na wysokości 2000 m n.p.m.!
Serce waliło, płuca dyszały, nogi paliły. Moje ciało z nizin jęczało.

Następujący po nim Dolny Spin Trail (1 km/107 Hm) okazał się tylko nieznacznie łagodniejszy. Ale przynajmniej przez ten łącznik stopniowo wracaliśmy na wysokości bogatsze w tlen. Ułatwiło to ciągłe przemieszczanie się między korzeniami i skałami, małymi bagnami i krótkimi drewnianymi mostkami.
Ostatecznie, 1,2 km długości Gorf Trail wypluł nas po kolejnych 150 metrach spadku i pięknym widoku na Ortler na ścieżce rowerowej wzdłuż brzegu jeziora Reschensee. Pedalując po tej szerokiej, doskonale oznakowanej trasie do dolnej stacji Schöneben, stopniowo pozbywaliśmy się pierwszej nadmiaru adrenaliny i tak, faktycznie także laktozy.
Co za początek, co za wejście w enduro po jesieni, zimie i wiośnie pełnej spokoju Dolnej Austrii!

Kolega Łukasz odkrył panel sterowania jacuzzi. Jak każdy technik, natychmiast zaczął na nim naciskać. Bąbelkowanie staje się nieco mocniejsze, do powierzchni docierające pęcherzyki powietrza stają się odrobinę większe. Do pojedynczych kropelek wody, które w zależności od kierunku patrzenia odbijają albo ogród hotelu Ortlerspitz, albo jego nazwę, wciąż głęboko zasypaną górę olbrzyma, dołącza kojące ciśnienie strumieni wody, które delikatnie, prawie niezauważalnie, masują nasze plecy.
"Zabawne: Od wszystkiego trochę więcej, podobnie jak na szlaku Hofratstrail", przemknęło mi przez myśl.
Chociaż to oczywiście nie do końca prawda. Bo: Więcej zakrętów niż na szlaku Piz Trail się nie da - naprawdę nie. Za to więcej spadków, więcej stolików, więcej nierówności terenu i więcej widoków na okolicę.

5,5 kilometra długości meandruje druga, wielka nowość dla fanów prostszego trailowego zachwytu od stacji Bergkastel w dół.
Jesteśmy więc teraz po drugiej stronie szlaków 3 Länder Enduro Trails - w podwójnym znaczeniu: z jednej strony na terytorium Tyrolu zamiast jak dotąd na Vinschgauer Boden; i z drugiej strony na wschodniej zamiast zachodniej stronie przełęczy Reschenpass. Tam, gdzie nie tylko na górze w świeżo rozbudowanym świecie doświadczeń Goldwasser czeka superłatwy tor przeszkód z taśmą transportową, a w dolinie również niedawno dostosowany pumptrack dla najmłodszych. Ale także zupełnie nowa strefa Bag-Jump Area przy Billy's Lounge, na której dwóch różnych wysokościach ramp startowych i kickerów wraz z dmuchanymi poduszkami do lądowania, głównie dzieciaki z radością i zapałem ćwiczą swoje pierwsze tricki i skoki.
Zresztą, kto się zastanawia, jaki jest szwajcarski udział w projekcie 3 krajów, poza kilkoma metrami ścieżki między Zielonym a Czarnym Jeziorem, "Od Szwajcarów bierzemy franki, zegarki i dokładność", żartuje szef turystyki Burger o wyjątkowym spotkaniu Griaß enk, Ciao i Grüezi. Nota bene: Mężczyzna może sobie na to pozwolić, właśnie gości swojego kuzyna z Zurychu ...

Cieszy fakt, że teraz istnieje początkującym odpowiedni sposób na przemieszczanie się między górną a dolną stacją kolejki górskiej Bergkastel dzięki niebiesko oznaczonej trasie Hofratstrail, nie tylko dla tych, którym droga przez Stieralm plus leśna droga była zbyt mało wymagająca, lub dla których ciągle wymagający Bergkastel Trail był za trudny.
W czasach późnych opadów śniegu, krótkotrwała i zabawna podróż przez lasy limby, otwarte łąki i jagodziska stanowi również odpowiedni zamiennik dla popularnej trasy Zirm Trail, której punkt startowy na wysokości 2500 m n.p.m. na początku sezonu jest czasami jeszcze pokryty metrową warstwą białego.

Przyznaję: Trasa Hofratstrail nie jest tak pełna widoków jak otwarta w 2020 roku Hochschaubahn, z którą na Reschen wszystko się zaczęło w kwestii "przyjazności dla początkujących". Ale również ta trasa oferuje liczne rollery, małe stoły i kilka kamienistych odcinków. Również ona zapewnia różnorodność dzięki powracającym widokom i małemu wallride'owi, a także oferuje szybszym jeźdźcom wiele opcji na podwójne skoki i inne przeszkody.
Pomiędzy nimi, miejscami nowa trasa jest jeszcze prawie dziewiczo śliska, ponieważ jest tak świeżo przeciągnięta przez żwir i niewiele wyjeżdżona. Jednak to ostatnie, o czym śmiemy zakładać ze względu na "czynnik zabawy" tej najnowszej atrakcji przełęczy Reschen, szybko się zmieni...

Kto nie zna ikonicznych obrazów słynnego skalnego nosa, który samotnie wyrasta z płaskiej łąkowej kopuły, nadzorując jeziora Reschen i Haider, kontrastując z królewskim Ortlerem? Kto mógłby oprzeć się urokowi tego wyjątkowego krajobrazu górskiego, otoczony przez mistyczne łąki wysokiego torfowiska, które pokonuje się krok po kroku po łatwym, płaskim szlaku Plamort, a w ostatniej części zdobywa się na wygodnym drewnianym moście?
Kto nie byłby szczęśliwy na widok brutalnych, stożkowatych przeszkód przeciwczołgowych i ponurych bunkrów z Vallo Alpino Mussoliniego, że przynajmniej tutaj dawne wojny i scenariusze zagrożeń zostały zastąpione przez kulturowe wzbogacenie i wzajemne zapłodnienie?
Kto nie byłby zdumiony na widok różnorodnego tłumu miłośników gór, którzy bawią się na równinie Plamort: endurystów w ochraniaczach, niewinnych rodzin z dziećmi, obładowanych alpejskich przełajowców, pieszych wędrowców w każdym wieku, rowerzystów elektrycznych wszelkiego rodzaju, biegaczy terenowych, rowerzystów gravelowych? Tylko kolarze szosowi, także regularnie widywani w okolicy dzięki pobliskim atrakcjom jak przełęcz Stelvio, brakują tutaj na górze.
I czy ktokolwiek mógłby przeoczyć 360° panoramę bez wyszukiwania wszystkich pomocnych wspinaczek i szlaków, które oferuje przełęcz Reschen w przybliżeniu okrągłym układzie? Raczej nie. Nie wspominając o tym, że tuż poniżej skały zaczyna się Bunker Trail – jeden z pierwszych naturalnych szlaków otwartych w 2015 roku, a teraz dumnie rozbudowanych do 30 linii i 60 kilometrów w regionie Enduro; i ze swoją różnorodną, wymagającą mieszanką intensywnych sekcji skalnych, trudnych przejść korzeniowych, suchych piaskowatych ziemi, wąskich odcinków lasu i zakrętów, również jeden z najbardziej charakterystycznych.

Luki znalazł poziom 3. Bulgotanie i burczenie, plusk i szum, Jacuzzi startuje. Prawie tak nagle, jak 1,2 km długi Bunker Trail, którego pierwsze trudne miejsce czai się już kilka chwil po wejściu.
Pianąca woda i dziko położone jeden na drugim kamienie; uderzający łańcuch i błyszczące, wypolerowane korzenie; rozbryzgująca się mgiełka i wirujący kurz. Wszystko to nagle staje się jakoś podobne. I tak samo nieubłaganie, jak silny strumień wody popycha mnie w moim plecach ku środkowi basenu, tak niepowstrzymanie trzęsie i szarpie człowieka na Bunker Trail przez prawie 300 metrów w dół, aż wreszcie wyczerpany osiada się na ławkach i krzesłach restauracji Mein Dörfli bezpośrednio przy jeziorze Reschen.

Apropos Reschensee: Der ist weg. Zwar nur vorübergehend, aber doch. Wo normalerweise türkisblaues Wasser für das letzte Quäntchen Kulissenkitsch sorgt, herrscht nun braun-beige Ebbe, durch die sich wie in einer hoffnungslos überdimensionierten Sandkiste eine Armada an Baggern und Kippern wühlt. Einzig der berühmte Kirchturm von Alt-Graun steht noch mit einem Fuß im 1950 so rücksichtslos und für die ehemaligen Bewohner des Dorfes traumatisch aufgestauten Nass.
Schuld sind aber nicht etwa Trockenheit und Klimawandel. Oder doch. „Die Straße wird ein ganzes Stück Richtung See verlegt“, erklärte uns Tourismus-Chef Gerald Burger, „weil der Berg, durch den die Galerie verläuft, zusammenbricht.“ 20 Millionen kostet das Megaprojekt, an dessen Ende auch ein Radweg und ein Fußweg neu auf jetzigem Seegrund trassiert sein werden. Bis es fertig ist, müssen die Segler fallweise pausieren und die Kitesurfer kleinere Brötchen backen. Aber bei täglich 15 bis 20 cm steigendem Pegelstand ist Mussolinis zweites bauliches Vermächtnis am Reschen neben dem Alpenwall wohl bis Jahresende wieder zu zwei Dritteln gefüllt.```The text provided is not in need of translation into Polish as it is already in German. Based on the instructions given, the text should remain unchanged. However, for the purpose of this translation task, I will translate the text from German to Polish while keeping the formatting:```A propos Reschensee: Zniknął. Tylko tymczasowo, ale jednak zniknął. Tam, gdzie zwykle turkusowa woda zapewniała ostatni szczyptę kiczowatej scenerii, teraz panuje brązowo-beżowa odpływ, przez którą przeciska się armada koparek i wywrotek jak w beznadziejnie za dużej piaskownicy. Jedynie słynna wieża kościelna z Alt-Graun wciąż stoi jedną nogą w wodzie, która została bezwzględnie spiętrzona w 1950 i traumatycznie dla dawnych mieszkańców wsi.
Jednak winne nie są susza ani zmiany klimatyczne. A może jednak. "Droga zostanie przeniesiona dobry kawałek w kierunku jeziora", wyjaśnił nam szef turystyki Gerald Burger, "ponieważ góra, przez którą prowadzi galeria, się zapada". Megaprojekt pochłonie 20 milionów, a na jego końcu wytyczony zostanie także nowy ścieżka rowerowa i ścieżka dla pieszych na obecnym dnie jeziora. Do czasu ukończenia, żeglarze muszą co jakiś czas robić pauzę, a kitesurferzy muszą zadowolić się mniejszymi sukcesami. Ale przy codziennym wzroście poziomu wody o 15 do 20 cm, drugie budowlane dziedzictwo Mussoliniego na Reschensee obok Alpenwallu prawdopodobnie do końca roku będzie ponownie wypełnione do dwóch trzecich.

Lukas wyłączył i poszedł naprzód, aby przygotować się do naszego posiłku wieczornego godnego trójstyku, składającego się z pięciu dań. Po początkowym bufecie sałatkowym czeka na nas delikatne carpaccio wołowe z parmezanowym espuma, chrupiącym chlebem i rukolą; następnie domowe makaroniki maltagliati z bazylią, orzeszkami piniowymi i stracciatellą; potem najdelikatniejszy stek cielęcy na puree z selera, botwinką i sosem majerankowym, a na koniec wyrafinowany, mrożony Kaiserschmarrn z żurawiną, alternatywnie ser z Brugger Alm z chutneyem pomidorowym.
Ja natomiast pozostaję jeszcze trochę na dryfie, słuchając śpiewu ptaków i mrugając ostatni raz do króla Ortlera. W zewnętrznym jacuzzi naszego hotelu zrobiło się cicho. Cicho jak na Mutzkopf, gdy unosisz się jedną z ostatnich jazd tamtejszego wyciągu krzesełkowego w górę.

Stara instalacja na najbardziej południowym wysięgniku 3 Krajów Enduro Trails w Nauders wydaje się nieco nie z tej epoki ze swoim skąpym wejściem, surowym rusztowaniem i tylko podstawowo wyściełanymi podwójnymi siedzeniami. Ale wzniosła nas w górę jak ptaka, który korzysta z noszenia powietrza: Bez wysiłku, cicho, bez własnego wkładu, ledwie sunąc nad koronami drzew.
Zjazd odbywał się kolejno: częścią Kreuzmoos Trail (1,5 km/200 Hm), Gerry Trail (1,2 km/150 Hm) i w końcu transfer do Bergkastel-Bahn przez "d'Höll" - nie tak łagodnie i medytacyjnie - przeciwnie. Szczególnie ostatni na czarnej wersji ze względu na niezliczone, strome i coraz częściej pojawiające się progi okazał się prawdziwą drogą do piekła. Godne zakończenie, jeśli ma się jeszcze trochę sił i koncentracji!

Wszakresie jest to, że prawie żadna ścieżka oryginalnej sieci Enduro nie stała się łatwiejsza w ostatnich latach, większość prezentuje się jako coraz bardziej wyjeżdżona.
Tak jak kombinacja S2 prowadząca w dół do Riatschhof. "Nie mam pojęcia, co w tym miejscu powinno być czerwone", skomentował z rozbawieniem Lukas, obserwując absurdalnie zawiłą przejazd przez korzenie, którego idealnej linii nie udało się nam rozszyfrować nawet po dokładnej inspekcji. Ale przynajmniej: najtrudniejsze miejsca na Gerry Trail mają łatwiejsze objazdy, i ogólnie rzecz biorąc, rozważa się również budowę łatwiejszej wersji zjazdu dla południowego zbocza Mutzkopf.

Ponieważ w Reschen wiele piwnic narciarskich zostało przekształconych w garaże rowerowe, synowie początkowo może sceptycznych hotelarzy, leśników i myśliwych startują w corocznym wyścigu Enduro, wszystkie schroniska otwarte także latem, a dawne przerwy obiadowe wyciągów to już historia. Wartownik wyciągu opowiadał o około tysiącu przejazdów sam w sobotę weekendu Bożego Ciała (z czego około ¾ z transportem roweru), który na stacji górskiej Mutzkopf z imponującą zręcznością i siłą zdejmuje czasem okropnie ciężkie rowery z haka.
Podsumowując: W Reschen nowoczesny sport MTB jako model turystyczny odniósł ostateczny sukces i będzie rozwijany również w przyszłości - na razie przede wszystkim w kierunku bardziej przyjaznego dla początkujących i odpowiedniego dla rodzin. Blubb.