Rower i piesze wędrówki w Maishofen

Jest jesień w Maishofen i okolicach, tak piękna i smakowita, jak tylko jesień może być. Już wieczorem w gospodzie "Zur Post" podano typowe dla sezonu dania: na przykład smażony ser kozi z gruszką, boczkiem i śliwkami; delikatny gulasz z sarny z czerwoną kapustą i knedlami z bułki; czy ciepłe brownie z orzechami włoskimi z domowym lodem dyniowym na ragout ze śliwek.
Wczesnym rankiem temperatura była tak mroźna, a mgła tak gęsta, że podczas naszej krótkiej wizyty nad jeziorem Zeller See, obok zamku i kościoła filialnego w Prielau, musieliśmy zatrzymać się kilkakrotnie. A teraz przechadzamy się w łagodnym świetle ciepłego południowego słońca po czerwono zabarwionych zboczach Sausteigen - nad nami bezchmurne niebo, dookoła najbardziej kiczowate panoramy górskie, a pod nami grzesznie dobre jagody.

Nigdy wcześniej nie jadłem tak późno w roku tak dużych, pysznych jagód. I rzadko kiedy byłem tak zadowolony, że nie miałem przy sobie roweru. Bo jak inaczej mógłbym niezakłócone zbierać te ciemnoniebieskie, słodkie kulki?
W ten sposób: krok w lewo, krok w prawo; tylko trochę się schylić, i wygodnie sięgnąć po następną garść z wrzosowiska sięgającego łydki. Spokojnie iść dalej, wsuwając jagodę po jagodzie do ust. A gdy zapasy się skończą, po prostu znów się schylić i zebrać kolejne owoce, aż żołądek łaskawie odmówi posłuszeństwa.

Zazwyczaj nie przepadam za "wędrowaniem". Za mało akcji, zbyt mały zasięg, zbyt dużo bólu mięśni po nudnym zejściu. Ale tutaj i dzisiaj wydaje mi się to odpowiednie, aby pieszo odkrywać ten łagodnie wygięty grzbiet górski. Tym bardziej że nie zostawiliśmy rowerów całkowicie w domu.
Wychodząc z Maishofen, najpierw oczywiście dosiedliśmy na rowery górskie. Rowerów górskich elektrycznych, żeby być dokładnym. Inteligentny ruch, jak się okazało, w obliczu coraz ciemniejszych chmur, co nie tylko ujawniło się podczas szybkiego zjazdu leśną drogą. W końcu w ten sposób można było także rekordowo szybko i przede wszystkim oszczędzając siły pokonać 740 metrów wysokości do Gstallneralm.

Gstallneralm? Czy to nie brzmi znajomo? Rzeczywiście. Pod koniec lata 2021 byliśmy tam już raz na wspaniałym miejscu Mitterpinzgau. Dość zaimponowani i trwale oczarowani, relacjonowaliśmy wtedy o 16 zakrętach do szczęścia, które uosabiała urokliwa Örgenbauernalm. I o niewyobrażalnej panoramie, która ukazała się nam chwilę później na owym, całkowicie spokojnym alpejskim terenie.

I rzeczywiście: sześć kilometrów, 500 metrów wysokości i kilka rozbawionych naciśnięć na turbo-przyciski później, znowu zobaczyliśmy terenówkę – zaparkowaną za „najpiękniejszą chatą na Gstallneralm”, jak później przy napojach z dumą stwierdzi Erwin, sąsiad i właściciel.
Co za powitanie, wśród imponującej scenerii Steinernes Meer, Hochkönig, Zeller See i Hohe Tauern!
Prawie groziło, że nasz plan dnia zostanie zachwiany przez naciskające zaproszenie hobbystycznego gospodarza górskiego „do przyjścia”. Wyposażeni w szczegółowe opisy Erwina, która z dróg na Sausteigen jest najpiękniejsza, najpłaska, najdłuższa czy najlepsza, zdecydowaliśmy się jednak najpierw zdobyć szczyt, zanim odwiedzimy go w jego chatce. Nasze e-rowery zostawiliśmy mu quasi jako zastaw.

A więc teraz: krok w lewo, krok w prawo, krótkie schylanie, zbieranie. W ten sposób nawet osobie, która nie przepada za wędrówkami, jak ja, można umilić zadanie.
Nie mówiąc już o tym, że ta góra, ten region, naprawdę utrudniają powstrzymanie się od promiennego zachwytu i odpowiedniego delektowania się.

Od samego początku podobało nam się wspinanie na Sausteigen z cechami odpowiednimi dla szerokiej publiczności: miła, prosta ścieżka żwirowa o przyjemnym nachyleniu, fantastyczne widoki i zrozumiałe zadanie o około 400 metrów wysokości.
Nie znaleźliśmy śladów prahistorycznego wydobycia rudy miedzi, które miało miejsce tu na długo przed narodzinami Chrystusa. Ale jak można by było dostrzec pozostałości prawdopodobnych miejsc topienia na ziemi, kiedy ma się nos na wietrze i oczy skierowane na całe to kamienne bogactwo, które wznosi się dookoła?

Po wskazówce właściciela schroniska, wybieramy na zejście południowym zboczem Sausteigen wschodnią, bardziej stromą opcję i w ten sposób dosłownie wpadamy do jego ogródka przed domem.
Stół i ławka na słonecznym tarasie Erwina z oszałamiającym widokiem na górę, jezioro i pozostałe chaty są już zajęte: Sąsiad z alpejskiej łąki, którego wcześniej widzieliśmy pracującego na traktorze z przyczepą do drewna, przyszedł w odwiedziny po zakończonej pracy.

Robimy to, co nam grzecznie i stanowczo kazano, i siadamy razem z nimi. Towarzyskie gawędzenie na ławce przy domu jest w kraju Salzburga tak powszechne, że ma nawet swoją nazwę: "hoagaschtn". W małych biotopach, takich jak ten na górze, te spotkania stanowią doskonały społeczny spoiwo: Goście przynoszą nowiny i różnorodność, sąsiadujący właściciel chaty często przynosi jedzenie, "bo jest kucharzem", a Erwin zapewnia napoje i zainteresowane pytania.
Jako że kucharz akurat nie ma, głód w końcu skłania nas, po jednym czy dwóch Spritzerach, do naszej pierwotnie zaplanowanej stacji odpoczynkowej, Örgenbauernalm. A może to przede wszystkim ciekawość? Bo w przeciwieństwie do naszej ostatniej wizyty w 2021 roku, dzisiaj jest sobota, a w sobotę w tej około 200-letniej chacie jest "Bladl-Tag".

Późniejsze badania wyjaśniają: To, co rdzenni mieszkańcy Burgenlandu i Górnej Austrii rozumieją przez Hasenöhrl, może różnić się od interpretacji Salzburskiej czy też styryjskiej, ponieważ typowe są tam różne rodzaje mąki (zazwyczaj pszenna, ale także żytnia) i ciasta (kruche, francuskie, ptysiowe, z twarogiem, a nawet makaronowe).
Typowe i mocno zakorzenione są także pewne sposoby spożywania. Kiedy opowiadamy Pinzgauerin Sarah o tradycji zwijania Krapfenów z nadzieniem z kapusty (i tam również Steirerkas) na Viehbergalm, stanowczo odpowiada: „Nie, my tam nic nie zwijamy!“

Jak sobie radzić z dalszymi zamówionymi przysmakami od zupy z Kaspressknödel przez Brettljause po chleb jabłkowy i ciasto ze śliwkami, wiemy z wieloletniego doświadczenia Almsommer: z przyjemnością, ale szybko, zanim nasze brzuchy zauważą, że nasze głowy znowu bez nadziei przekraczają granice.

Więcej niż syty i przyjemnie ukołysany prostą, a jednocześnie bardzo szczegółową i spokojną atmosferą na Örgenbauernalm, opuszczamy w końcu ich taras widokowy w kierunku doliny.
Przez Gerling i Schloss Kammer, ze względu na przylegającą kaplicę popularne miejsce na śluby, po szybkiej zjeździe przez 16 zakrętów jedziemy płasko wzdłuż Saalach z powrotem do Maishofen.

Wysoko wystaje wieża kościelna tego małego miejsca wypoczynkowego z otaczających ją, jeszcze intensywnie zielonych łąk. Niebo nad tym miejscem tymczasem znacznie się zaciemniło, a z porannego, łagodnego wiatru stał się gwałtowny wicher. To też jest jesień.
Ale z gospodą zur Post, domem rodzinnym znanego malarza Antona Faistauera, nasze ratunkowe schronienie jest blisko. I nasz następny, lukullski posiłek również...