Arlberg Giro 2025: Andrin Züger i Amalie Cooper triumfują w klasyku szosowym

142 kilometrów, 2.400 metrów przewyższenia i 1.200 zmotywowanych uczestników: Arlberg Giro 2025 wymagał kondycji, koncentracji i siły nerwów. Na końcu, przy ogromnym aplauzie w strefie mety w deptaku St. Anton, zwyciężyli Szwajcar Andrin Züger i Brytyjka Amalie Cooper.

„Nowa trasa nie była łatwa – ale wszystko przebiegło bez problemów. Atmosfera była wspaniała, a wyniki imponujące“, cieszył się Martin Ebster, dyrektor Związku Turystycznego St. Anton. Wszystkie 1.500 miejsc startowych zostały wcześniej zarezerwowane, a około 1.200 kolarzy ostatecznie rozpoczęło wyścig w zmiennych warunkach – i niemal równie wielu dotarło do mety.

Podczas gdy główna grupa miała przed sobą jeszcze wiele godzin jazdy, dla prowadzących zawodników rozpoczęła się już decydująca faza końcowa. 15 kilometrów przed metą Andrin Züger ponownie zaatakował: przeszedł do ofensywy i ponownie objął prowadzenie. Na ostatnim podjeździe Szwajcar wykorzystał swoje atuty, zwiększył tempo i wypracował przewagę.

Burke i Pammer zareagowali natychmiast, wstali z siodełek, zwiększyli kadencję - ale dystans rósł: 15, 20 sekund dzieliło ich od prowadzącego. Züger jechał niewzruszenie dalej, prosto w kierunku mety. Zawodnik MYVELO Pro Cycling Team kontynuował swoją samotną jazdę, tak jak wcześniej nad zaporą Kops. Mocny występ Szwajcara - i emocjonujące zakończenie Arlberg Giro. Wśród kobiet triumfowała ostatecznie Amalie Cooper przed Niemką Evą Schien oraz Austriaczką Coriną Pichler.

Międzynarodowe kryterium kolarskie: Błyskawiczne okrążenia przez centrum miejscowości
Na technicznie wymagającej trasie rundowej ponad 50 międzynarodowych zawodowych kolarzy stoczyło emocjonujące walki o pozycje – między innymi na spektakularnym zakręcie przy hotelu Schwarzer Adler, który dostarczył publiczności dreszczyku emocji.

Najpierw panie rozpoczęły wyścig: w finałowej rundzie sprinterskiej Austriaczka Leila Gschwentner odniosła zwycięstwo. Wśród panów niemiecki mistrz kryterium Dario Raps zdołał wywalczyć decydujące centymetry przewagi w sprincie.

Podróż rozpoczęła się wygodnie w Railjecie - przynajmniej teoretycznie. W praktyce dzieliło mnie i mój rower pięć wagonów, co podczas przesiadki było raczej mało optymalne. Ale hej, najważniejsze, że razem dotarliśmy do St. Anton.

Piątek: Night Sprint i rozmowy z celebrytami
Punktualnie o 15:00 rozpoczęły się biegi kwalifikacyjne zupełnie nowego Night Sprintu - 200 metrów lekkiego podjazdu, najlepszy czas: 17,3 sekundy. Wieczorem odbył się tryb K.O. w strugach deszczu. Jednak dzięki startrampie LED, pirotechnice i publiczności w świetnych nastrojach finał i tak stał się widowiskiem.
Przy okazji w tym samym hotelu mieszkała legenda Ultra-Gravel Sebastian Breuer. Wystarczyło tematów do rozmów przy kolacji - od Badlands po Unbound.

Sobota: Numery, makaron, dreszczyk emocji
Przed południem zaplanowano odbiór numerów startowych, potem wellness i pasta-party: przejażdżki kolejkami na Gampen i Galzig, a następnie porządna sesja w saunie w "Wellcom". O 17:00 odbyło się Riders-Meeting - a zaraz potem bez przerwy ruszył wyścig kryterium rowerowego w strefie pieszej. Ekscytujące, szczególnie w trybie eliminatora kobiet: każda runda eliminowała jedną zawodniczkę, aż do finałowego sprintu trzech najlepszych. U mężczyzn stawka z ponad 50 zawodnikami była bardzo ciasna, co zapewniło pełną akcji rywalizację.

Niedziela: Show o 07:00 – z pogodową loterią
Budzik o 05:00, śniadanie o 05:30, strój: długi, szczelny, wodoodporny. I dobrze, że tak! Przełęcz Arlberg poszła zaskakująco gładko w 32 minuty. Podczas zjazdu do Bludenz klasyczna sytuacja: zamknięte szlabany kolejowe. Nieważne, przynajmniej mogłem na chwilę się zatrzymać – pierwszy i jedyny raz, reszta została wypocona.

Od Bludenz wyszło nawet słońce. Lekki zachodni wiaterek wiał mi w twarz, a grupa, do której chciałem się dołączyć, była zbyt zmotywowana, więc pozwoliłem im odjechać. Skupiłem się już na Zeinisjoch.

Ganifertal: stromo, bardziej stromo, ała
Przy punkcie poboru opłat w Partenen było już jasne: teraz zaczyna się na poważnie. Podjazd przez Ganifertal miał w sobie wszystko – 6 kilometrów o średnim nachyleniu ponad 10%, odcinki do 20%, a finał z ciągłym nachyleniem 15%. Po lewej i prawej stronie ludzie prowadzili rowery. Ja byłem na granicy z przełożeniem 33-32. Zazwyczaj nie jestem fanem jazdy na stojąco, ale tym razem była to kwestia przetrwania.

Na szczęście w połowie drogi było woda, cola i wsparcie moralne. Na górze trzeba było uzupełnić bidony, założyć wszystko na siebie i ruszyć w techniczny zjazd w kierunku Paznaun. Niestety odezwał się mój wewnętrzny mięsień uda, który również nie był wielkim fanem jazdy na stojąco. Krótka sesja rozciągania, uzupełnienie elektrolitów i jazda dalej.

Finisz z momentem na trójkołowcu
W Pians jeszcze szybko uzupełniłem butelki, a potem rozpoczął się żmudny końcowy podjazd. Na papierze pozornie nieszkodliwy: średnio około 2%. W rzeczywistości? Huśtawka emocji z przeciwnym wiatrem, zmęczonymi nogami i mentalnym kryzysem.

Moje najbardziej emocjonalne przeżycie: Chwilę po Flirsch małe dziecko pomachało do mnie ze swojego trójkołowca. W tym momencie naprawdę musiałem walczyć z łzami. Kiedy jest się całkowicie wyczerpanym, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, takie gesty wystarczą, by dostać gęsiej skórki.

Ostatnie metry w strefie pieszej? Czysta euforia. Kiełbasa w bułce, ciastko orzechowe i Red Bull na mecie: Menu zwycięzcy (a raczej finiszera). Po prysznicu i późniejszym relaksie w spa hotelowym człowiek wracał do swojego ciała.

Moja konkluzja: Z chęcią ponownie!
Arlberg Giro to prawdziwa rekomendacja. Nowa trasa przez Ganifertal była brutalna, ale krajobrazowo doskonała. Świetna organizacja, niesamowita atmosfera i wiele małych chwil, które zostają w pamięci.